LeJog 2010 Reisverslag

LeJog: Wat een fantastische reis! 

Er was wat klauter- en klimwerk voor nodig om bij het strand te komen van Lands End. Aan de oever van het helblauwe water en temidden van prachtige rotspartijen konden we daarna onze lunch gebruiken. Een van ons schreef toen in het zand de woorden “LeJog” en zei zo langs zijn neus weg: “Lands End en John O’Groats´. Dat betekende dus LeJog. Ik vond het een on-Engelse naam en de herkomst was mij nog niet duidelijk. Nu wist ik het en ach hoe simpel.

Maar voor we op het meest zuidelijkste stukje grondgebied van het Verenigd Koninkrijk onze meegebrachte boterhammen konden gebruiken hadden we al heel wat kilometers afgelegd. Ruim 50 teams waren vanuit alle windstreken van ons landje naar Calais getogen voor de overtocht naar Dover. Het miezerde wat en dat hadden we eigenlijk ook verwacht. Na de eerste nacht en het eerste Engelse ontbijt werd het routeboek geraadpleegd en alle beschikbare navigatie ingesteld op de eerste rit door Engeland. Sommigen hadden zich op de lange reis uitermate goed voorbereid en dat kwam nu goed van pas.

Onderweg werden allerlei bezienswaardigheden bezocht en natuurlijk vastgelegd op de gevoelige digitale plaat. De vertrektijden van een stoomloc kon op internet worden geraadpleegd en zowaar het klopte ook nog volgens Engelse precisie.

De tocht naar het beginpunt van de rally was er een om niet snel te vergeten. Nog maar net onderweg konden we al genieten van een werkelijk fantastische rit door het fraaie landschap. Honderden kilometers werden verreden in een panorama die velen van ons nog niet eerder hadden meegemaakt en ook niet hadden verwacht.

De motoren van onze Volvo’s  moeten het reuze naar hun zin hebben gehad. Soms deed ik even het raampje open om het heerlijke geluid van de B18 te horen uit de roestvrij stalen uitlaat. Vooral als de weg smal was en de tocht omhoog ging. Het was gewoon hard werken als bestuurder van een Volvo zonder rem- en stuurbekrachtiging. Poken, koppelen en sturen om de wagen het spoor te laten volgen van de weg. Nergens in Nederland kun je zo “tekeer” gaan met je oldtimer. Het was genieten en dat hoorde je overal om je heen. Ondertussen was de zon ons welgezind en dat zou de hele week zo blijven. Dat was echt geluk hebben.

Als altijd zijn er ook leermomenten. Als een vrouw een aantal dagen klaagt over stank in de auto, neem dan van mij aan dat er iets aan de hand is. “Het stinkt in de auto naar zwavel” was de klacht. Op de derde dag werd ontdekt dat de stank onder de motorkap vandaan kwam. Dan zit je toch al gauw aan het LPG te denken nietwaar? Een zeepsopje bracht geen lekkage aan het licht. Het euvel bleek een heel andere oorzaak te hebben: De accu was aardig aan de kook en stond droog! Vandaar die waargenomen stank. Oorzaak een vermoedelijke te actieve dynamo.

Vanuit je auto zie je het landschap aan je voorbijtrekken. Zelf was ik nog nooit in Engeland geweest, maar eerlijk is eerlijk ik ben helemaal om. Wat een prachtig land, met aardige mensen en hun culturen. Het voorjaar barstte in al zijn voegen open. Overal ontstond nieuw leven. Toen we later in Schotland aankwamen was daar de lente nog maar net begonnen.

Soms kom je heel verrassende dingen tegen. Iets waar je niet op rekent, maar in een land van nostalgie kun je het misschien wel verwachten. Een aantal leden van onze vereniging hadden het geluk op hun reis naar het Noorden, een mannetje tegen het lijf te lopen die in het bezit was van een aantal prachtige oldtimers, waaronder zelfs een Bugatti. Stonden zomaar in een loods in een klein dorpje ergens in dat grote land. ’s Avonds tijdens het diner werd het verhaal in geuren en kleuren verteld.

Trouwens zo wie zo kwamen we tijdens onze reis veel oldtimers tegen. Het mooiste kregen we te zien toen we bij een hotel aankwamen waar ook een 15-tal Austin liefhebbers verbleven. Het waren allemaal wagentjes van de jaren ‘30 en allemaal in een puike conditie. Het leuke was dat het allen dames waren die het voertuig bestuurden. Ook zij hadden een technisch team bij zich, bestaande uit 2 bejaarde heren, waarvan er een zelfs met een stok liep.

Tijdens een van de rustdagen werd de prachtige stad York door velen bezocht. In York staat de grootste gotische kathedraal ten noorden van de Alpen. Een gigantisch bouwwerk uit de middeleeuwen. Op een steenworp afstand troffen we het grootste spoorwegmuseum van de wereld aan. Bijna 200 jaar spoorgeschiedenis kregen we voor geschoteld. Als nieuwbakken redactielid kan ik natuurlijk niet direct veel ruimte claimen in ons verenigingsblad, maar om alles weer te kunnen geven van wat we gezien hebben zou een extra editie van het VKM gemakkelijk gevuld kunnen worden.

Zo waren we ook nog getuige van een militair eerbetoon aan de gebeurtenissen in Afghanistan. Zelf heb ik ook nog erg genoten van een straatmuzikant die vanuit een simpel ogende piano geweldige klanken toverde.

De volgende dag ging de reis naar het Noorden weer verder. Door het prachtige Wales en het Peak- en Lakedistrict reden we verderop Schotland binnen. Ik zag de afslag naar Lockerbie. Bekende naam, wat was daar ook al weer mee? O, ja die afschuwelijke gebeurtenis van al bijna weer 22 jaar geleden.

De TomTom leidde ons perfect langs de wirwar van wegen nabij Glasgow. De finish voor die dag lag nabij Fort William. Een prachtig gelegen hotel viel ons ten deel. Tijdens de reis hebben we overnacht in diverse hotels met allen een hoog sterrengehalte. Als je soms even verder keek dan de receptie, zag je vergane glorie van weleer. Maar dan nog was het onderkomen goed.

e naderden de Schotse Hooglanden. Met een beetje vaart zijn we lang het water van Loch Ness gereden. Iemand zag het water ook nog wat bewegen. Het gas er maar op want je weet maar nooit en persoonlijk heb ik het niet zo op monsters.

Ineens was daar het weggetje met de breedte van een groot fietspad. Het slingerde vele kilometers lang over de heuvels van Sutherland. Er leek geen einde aan te komen. Het was afzien voor mens en machine. Maar het doel werd bereikt. Alle Volvo’s haalden de finish van LeJog.

John O’Groats is daarom bekend geworden, maar verder stelt de plaats niet zoveel voor. Je legt er een stuk emotie bij neer, maar ik denk dat mensen die het Pieterpad lopen dat ook doen als ze de finish in Pieterburen gehaald hebben.

En voor je het weet ben je al weer op terugweg. Maar het landschap bleef onveranderd mooi en boeiend. Meestal werd de toeristische route gevolgd. Soms in een wat rustig tempo en soms met een beetje vaart en daarover hoorde je de chauffeurs meestal niet klagen. Ik zal duidelijker zijn: het was gewoon heel leuk om te doen.

De laatste overnachting was in een kasteelachtig onderkomen. Hotel en culinaire voorzieningen waren meer dan voortreffelijk. Tijdens het diner werd er door de organisatie al even teruggeblikt op de reis. Geen wanklank te horen. Iedereen enthousiast.

De laatste dag richting Newcastle voor de overtocht naar IJmuiden. Handen worden geschud en ineens is de reis ten einde. Een fantastische reis en mijn echtgenote zei het terecht: het was een voorrecht om er bij te zijn.

Epiloog: LeJog was geen groot avontuur, maar een geweldige reis om mee te maken. Dat had alles te maken met de schoonheid van het land, vriendelijke mensen en perfect weer om met je oldtimer het land te doorkruisen. Maar ook een goede organisatie, die vooraf veel informatie had verstrekt. Veel zorg had besteed aan b.v. het routeboek en fantastische routes had uitgezocht. In praktijk blijkt echter dat het toch knap lastig is om aan de hand van het boek de route te volgen. Een volgende organisatie mag van de deelnemers zelf ook initiatieven verwachten door optimaal gebruik te maken van de navigatiesystemen.

Het technische team moest af en toe in actie komen, maar op zich viel het erg mee. Mankementen waren niet terug te leiden naar achterstallig onderhoud. In die zin heeft de (strenge) keuring van de auto’s vooraf zijn vruchten afgeworpen. Hier en daar werd wat schade opgelopen, maar alle auto’s konden hun weg vervolgen.

Volvo’s liefhebbers is een volkje van allerlei pluimage en het merendeel met een doel en dat is het rijden en het sleutelen met je oldtimer. Die verschillen kunnen boeiend zijn en levert soms verrassende gesprekken op. Iedereen is ook aanwezig met zijn eigen gevoelens en emoties.

Erg jammer was dat Peter en Annemieke Niekerk er niet bij konden zijn door het overlijden van Peter. Anderen moesten soms hun plannen ook wijzigen tengevolge van soms nare omstandigheden. Echter er waren ook deelnemers die juist vanwege verdrietige omstandigheden er voor hadden gekozen toch mee te gaan om zo temidden van vrienden en bekenden het leed enigszins te verzachten en te delen.

Dat alles heeft meerwaarde aan deze tocht gegeven.

Dick Scholing